Tam Bir Sahte Tetikçi: Satılmışlığın Son Perdesi

Tam Bir Sahte Tetikçi: Satılmışlığın Son Perdesi
Bu memlekette öyle tipler vardır ki,
kendi hayatını kendi elleriyle yerle bir eder,
sonra da döktüğü enkazın üzerine çıkıp hâlâ bir ağırlığı varmış gibi poz kesmeye çalışır.
Bugün bahsettiğimiz meclis üyesi işte tam da bu sınıfın vitrini.
Herkesi ama herkesi bir kişi uğruna sattı…
Akrabasını sattı…
Dostunu sattı…
Kendisine omuz verenleri sattı…
Siyasette önünü açanları sattı…
Ve en sonunda kendi onurunu, kendi itibarını gözünü kırpmadan sattı.
Sonuç?
Elinde ne kaldı?
Bir rol… Hem de üçüncü sınıf bir figüran rolü.
Tam bir sahte tetikçi.
Cesareti yok,
ağırlığı yok,
duruşu yok…
Bir tetikçinin gölgesine bile yaklaşamayan; sadece poz kesen, sadece taklit yapan bir kukla.
Kendini bir güç odağının etrafında gezinen bir tehdit sanıyor ya…
Asıl trajedi de tam burada.
Uğruna herkesle köprüleri yakan bu zat, bugün o kişinin kapısına zilsiz bile yaklaşamıyor.
Sekreter onayı olmadan içeri adım atamıyor.
“Geldim” demesinin kıymeti yok, ağırlığı yok; çünkü girişi bile artık başlı başına küçültülmüş bir seremoni.
Ama hâlâ sokak sokak, kulis kulis dolaşıp bir şeymiş gibi konuşuyor.
Sanki etkisi varmış gibi…
Sanki ağırlığı kalmış gibi…
Sanki omurga hâlâ yerindeymiş gibi…
Oysa herkes görüyor:
Tam bir sahte tetikçi.
Bir “kullan-at” ürünü.
Günü gelince kapının dışına bırakılacak, hatta hatırlanmayacak biri.
Ve en acı tarafı şu:
Kendini kullanan o “kral” olduğunu sanan kişi bile artık çökmüş durumda.
Ama bizimki hâlâ onun gölgesinde kendini kıymetli zannediyor.
Kral sandığı adam çoktan bitmiş;
tetikçi sandığı kişiyse zaten hiç var olmamış.
Son söz:
Gerçek tetikçi olmak için “yürek” gerekir.
Sahte tetikçi olmak için ise satılmış bir karakter, eğilmiş bir bel ve tükenmiş bir vicdan yeter.