“Eti Senin, Kemiği Benim” Zihniyetinin Çöküşü

“Eti Senin, Kemiği Benim” Zihniyetinin Çöküşü
Eskiden bir söz vardı: “Eti senin, kemiği benim.” Birine sahip çıkmanın, emek vermenin, güvenmenin, arkasında durmanın simgesiydi bu cümle. Lakin zaman değişti… İnsanlar da değişti. Verilen sözün ağırlığı hafifledi, vefanın kıymeti küçüldü. Artık bu söz, sadece ağızdan çıkan bir cümle; içi boş, ruhu kayıp bir ifade hâline geldi.
Birine sahip çıkarsın, yıllarca destek olursun, iş sahibi yaparsın, meslek kazandırırsın…
Ama gün gelir, koltuğu sallanan, menfaati azalan, çıkarı zedelenen, sırtını döner.
Bir bakarsın, eti senin dediğin kişi kemiği bırakmadan kaçar.
En acısı ne biliyor musunuz?
Vefasızlıkla başlayan ihanet, hatta iftiraya dönüşür. Dün yanında duran, bugün seni hedefe koyar. Senin onu ayağa kaldırdığın günleri unutur, seni boğmaya çalışanlarla aynı masaya oturur. Kimi koltuğu için yapar bunu, kimi egosu için, kimi de kendini adam sanmak için…
Oysa söz namustu.
“Eti senin, kemiği benim” derken verilen güven bir emanetti.
Ama bazı insanlar emanete sahip çıkmak yerine, emaneti kullanıp ihanet etmeyi marifet sandı.
Bugün görüyoruz ki;
sözünde durmayanın, emeğe değer vermeyenin; ne vefası olur, ne sadakati, ne de kişiliği…
Onlar için menfaat bittiğinde her şey biter.
Dün gölgesinde durdukları kişiyi bugün yok etmeye uğraşmaları da bundandır.
Unutmasınlar:
Herkesin bir hesabı vardır ama Allah’ın hesabı hepsinden büyüktür.
İhanet eden kazandığını sanır; oysa kaybettikleri, kazanacaklarından her zaman daha fazladır.
Bu yüzden diyorum ki;
“Eti senin, kemiği benim” diye emek verdiğiniz herkese dikkat edin.
Zira bazıları, eti de alır gider, kemiği de…
Ve geriye sadece sizin hayal kırıklığınız kalır.