Görev bitince nankörleşenler unutulur; görev bitince dik duranlar asla

Görev Bitince Maskeler Düşer
Bazı insanlar vardır; görev devam ederken etrafında pervane döner, omzuna dokunur, sözde destek olur, “biz bir aileyiz” lafını dillerinden düşürmezler.
Ama görev bittiği anda ne aile kalır, ne hatır… Sanki yıllarca yanında değil, yolun üstünde duran bir gölgeymişsin gibi davranırlar.
“Eti senin, kemiği benim” diye güvenip teslim ettikleri kişiye sahip çıktıklarını sananlar vardı. Görev sürerken yere göğe sığdıramadıkları, adım adım yükselsin diye uğraştıkları insana övgüler dizenler…
Görev biter bitmez ne yaptılar?
Yıllarca emek verilen kişiyle yan yana gelip, hiç utanmadan ilk taşı atanlar oldular.
Ne vicdan kaldı, ne vefa…
İhaneti bile acemice yapan bir güruhla karşılaştık.
Şaşırdık mı?
Asla.
Çünkü onların sözünün, yağmurlu günde kullanılan tek kullanımlık şemsiye kadar değeri olduğunu çok önce anlamıştık.
Bazılarının karakteri, görev süresi kadardır.
Görev bittiği anda, kenara atılan bir evrak dosyası kadar değersiz hale gelirler.
Çünkü bağlılıkları insanlara değil, işlerine gelen düzene bağlıdır.
Görev bitince kaçanların, görev bitince hedef gösterenlerin, görev bitince dil değiştirenlerin tek bir ortak noktası vardır:
Zaten hiçbir zaman yanında değildiler.
İhanet eden belli, ihanet edilen belli…
Ve tarih bize şunu binlerce kez gösterdi:
Görev bitince nankörleşenler unutulur; görev bitince dik duranlar asla.