Makama Göre Değişenler: Asıl Yüzler Koltuk Boşalınca Ortaya Çıkar Gör

Yönetimdeki İki Yüzlülük: Koltuk Boşalınca Değişen Yüzler
Görevdeyken herkesin saygı duyduğu, el pençe divan durduğu bir başkan ya da yönetici…
Masaya oturduğu anda çevresinde pervane olanlar, “Siz teksiniz, siz olmazsanız burası yürümez” diyenler… Ne hikmetse o koltuk boşalınca, aynı cümleleri kuran ağızlar bir anda susuveriyor. Yüzler değişiyor, tavırlar değişiyor, hatta dillerden dökülen sözler bile bambaşka bir hale bürünüyor.
Bir yönetici görevden ayrıldığında, gerçekte kimlerin ne olduğunu görmek için fazla beklemeye gerek kalmıyor. Daha dün kapısında bekleyenler, bugün arkadan iş çevirmekte hiçbir tereddüt göstermiyor.
Kimi tezgâh kuruyor, kimi kumpas hazırlıyor, kimi de yeni gelen yöneticinin gözüne girmek için eski patronuyla ilgili türlü senaryolar üretmeye başlıyor.
Ama değişmeyen bir gerçek var:
Kazdıkları kuyu eninde sonunda kendilerine kalıyor.
Çünkü karakter, makamdan değil, insandan gelir. Makam geçicidir ama insanın yüzü, duruşu, samimiyeti kalıcıdır.
Bir başkan gider, bir başkan gelir…
Ama iki yüzlü personel hep aynı oyunu oynamaya devam eder.
Ta ki o oyun, kendi üzerlerine kapanana kadar…
----------------------------
Makama Göre Değişenler: Asıl Yüzler Koltuk Boşalınca Ortaya Çıkar
Görevdeyken herkesin etrafında döndüğü, kapısında sıraya girdiği bir başkan…
Ve o başkanın etrafında “Siz olmazsanız burası yürümez” diyerek yağ çekmekten yorulmayan personel…
Ne zamanki o koltuk boşalır, işte o an gerçek yüzler bir bir dökülmeye başlar.
Dün “efendim” diye eğilenler, bugün kapalı kapılar ardında tuzaklar kurar.
Dün övgü dizenler, bugün eleştiri sıralar.
Dün sadakat sloganları atanlar, bugün yeni gelenin favorisi olmak için eski yöneticisinin arkasından kuyular kazmaya başlar.
Ama unuttukları tek bir gerçek vardır:
Kuyuyu kazarak yükseldiğini sananların kaderi, bir gün o kuyunun dibinde uyanmaktır.
Gerçek karakter makamdayken değil, makamdan inince belli olur.
Kimileri koltuk gidince insanlığını da kaybeder.
Kimileri ise koltuğu bırakınca bile dimdik durarak asaletiyle fark yaratır.
Yönetici gider, makam el değiştirir…
Ama iki yüzlülerin oyunu hiç değişmez.
Değişmeyen tek şeyse şudur:
Kurdukları tezgâhın altında eninde sonunda kendileri kalır.