“Yaşamak İçin Öldürmek” Diyenler ve İhanetin En Ağır Bedeli Bir insan

“Yaşamak İçin Öldürmek” Diyenler ve İhanetin En Ağır Bedeli
Bir insan düşünün…
Eline tutuştuğumuz, düşmesin diye ardına geçtiğimiz, soğukta titremesin diye kapılar açtığımız.
Bir insan düşünün…
Evliliğine omuz verdiğimiz, yuvası dağılmasın diye gece uykularımızı harcadığımız.
Bir dükkan kapansın istemedik, ekmeği büyüsün diye elimizdeki imkânı sunduk; sağımızda solumuzda ne varsa seferber ettik.
Ve sonra bir gün…
Sırtımızda bir sızıyla anladık ki, biz yaşatmaya çalışırken o yaşamak için öldürmek sloganına çoktan iman etmiş.
Bazıları için ihanet bir anlık değildir.
İhanet, ağır ağır büyür.
Sessiz susuşlarda, masum bakışlarda gizlenir önce. Sonra kelimelere, sonra kararlara, en sonunda da kararmış bir vicdana dönüşür.
Kimileri gücü yettiği için öldürür, kimileri çaresizlikten.
Ama ihanet ederek yaşadığını sananların mazereti yoktur.
Çünkü ihanet, bıçak gibi girer insanın belleğine. Ölüm kadar kesin, suskunluk kadar uzun sürer.
Biz kardeş bildik, o fırsat bildi…
Biz emek verdik, o defter tuttu…
Biz dua ettik, o plan kurdu…
Sonra ne oldu biliyor musunuz?
Yüzüne bakınca insan sandığımız kişinin, aslında kendi menfaatinin dışında hiçbir şeye sadık olmadığı anlaşıldı. Sözleri süslüydü, kararları kirli. Çünkü ihanet edenin ağzı ballı, kalbi zehirli olur.
Bugün bazıları hâlâ aynı yalanı fısıldıyor:
“Yaşamak için öldürmek gerekir!”
Hayır!
Yaşamak için öldürmek değil, insan kalmayı başarmak gerekir.
Ve bilinsin ki:
Öldüren unutulabilir,
Ama yaşamak için ihanet edenler…
Tarihin en soğuk sayfasında çivilenir.
Çünkü ölüm bir son olabilir, fakat ihanet ömür boyu süren bir utançtır.
Biz hesabı tarihe havale ettik.
Tarih unutmaz. Vicdan affetmez. Allah elbette sorar.